Poziomy powstrzymywania i oznaczenia

Bariery ochronne to konstrukcje zaprojektowane do ochrony kierowców i innych użytkowników dróg przed skutkami zderzeń z pojazdami lub innymi przeszkodami. Poziomy powstrzymywania są kluczowymi parametrami określającymi skuteczność tych konstrukcji. Istnieją różne typy barier ochronnych, które są oceniane na podstawie poziomu powstrzymywania. Wśród nich wyróżnia się poziomy N2, N1, H2 i H1.

Bariery o poziomie powstrzymywania N2 są przeznaczone do ochrony drogi przed zderzeniem z pojazdem o masie 1,5 tony, poruszającym się z prędkością do 110 km/h. Takie bariery są stosowane w obszarach miejskich oraz na drogach o mniejszym natężeniu ruchu.

Bariery o poziomie powstrzymywania N1 są przeznaczone do ochrony drogi przed zderzeniem z pojazdem o masie do 1,5 tony, poruszającym się z prędkością do 50 km/h. Takie bariery są stosowane głównie na drogach w terenie zabudowanym.

Bariery o poziomie powstrzymywania H2 są przeznaczone do ochrony drogi przed zderzeniem z pojazdem o masie do 13 tony, poruszającym się z prędkością do 70 km/h. Takie bariery są stosowane głównie na autostradach i drogach szybkiego ruchu.

Bariery o poziomie powstrzymywania H1 są przeznaczone do ochrony drogi przed zderzeniem z pojazdem jadącym pod kątem 15 st, o masie do 10 ton, poruszającym się z prędkością do 70 km/h. Takie bariery są stosowane głównie na drogach w terenie zabudowanym oraz w miejscach, gdzie wymagane są bardziej zaawansowane systemy ochronne.

Wszystkie te poziomy powstrzymywania bariery ochronnej są mierzone i testowane na podstawie określonych kryteriów, takich jak prędkość, masa pojazdu oraz kąt uderzenia. W celu zapewnienia maksymalnej ochrony użytkowników dróg, bariery ochronne powinny być zaprojektowane zgodnie z normami i standardami, takimi jak PN-EN 1317, która określa wymagania dotyczące bariery energochłonnej oraz jej właściwości mechaniczne i testy jakości.

Szerokość pracująca

Szerokość pracująca to odległość, którą mierzy się pomiędzy pierwotnym połeżeniem powierzchni czołowej bariery ochronnej, znajdującej się po stronie ruchu, a maksymalnym położeniem dowolnej większej części tej bariery po zderzeniu. Innymi słowy, szerokość pracująca określa, jak daleko bariera wychyli się z pierwotnego położenia po uderzeniu w nią pojazdu. Oczywiście parametr ten nadawany jest podczas testów odbywających się w warunkach laboratoryjnych, czyli pojazd ma ustaloną masę, jedzie pod ustalonym kątem z wyznaczoną prędkością.

Poniżej przedstawiamy jaką odległość wychylenia sie z pierwotnego położenia tj szerokość pracującą oznacza dane "W" w zapisie parametru bariery:

Poziomy szerokości pracującej (m)

W1 W ≤ 0,6 m

W2 W ≤ 0,8 m

W3 W ≤ 1,0 m

W4 W ≤ 1,3 m

W5 W ≤ 1,7 m

W6 W ≤ 2,1 m

W7 W ≤ 2,5 m

W8 W ≤ 3,5 m

Dobierając szerokość pracującą, przedewszystkim trzeba mieć na uwadze czy bezpośrednio za barierą nie znajduje się kolejna przeszkoda lub inne niebezpieczeństwo typu latarnia,drzewo lub urwisko,skarpa.

Poziom intensywności zdarzenia

Poziom intensywności zderzenia (ang. Crash Severity Level) jest to parametr odzwierciedlający siłę oddziaływania zderzenia na osoby znajdujące się w pojeździe. W Polsce określany jest przez literę A, B lub C, przy czym A oznacza najwyższy poziom intensywności, a C najniższy. Przykład N2W4A , H2W3B

"Poziom intensywności zderzenia A powoduje dla pasażerów pojazdu najeżdżającego na barierę ochronną mniejsze skutki niż poziom intensywności zderzenia B. W porównywalnych okolicznościach należy preferować poziom A. Dlatego na drogach krajowych zaleca się, jeżeli jest to możliwe, stosowanie barier ochronnych o poziomie intensywności zderzenia A. Jeżeli jest to niemożliwe należy zastosować bariery ochronne o poziomie intensywności zderzenia B, a jeżeli i to okaże się niemoŜliwe wyjątkowo dopuszcza się zastosowanie barier ochronnych o poziomie intensywności zderzenia C". cyt: rozporządzenie Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad dotyczące  stosowania barier na drogach krajowych