Testy zderzeniowe dla barier energochłonnych są przeprowadzane w celu oceny ich skuteczności w pochłanianiu energii kinetycznej pojazdu i minimalizacji obrażeń i ryzyka wypadków. Testy te są przeprowadzane w laboratoriach lub na specjalnie przygotowanych poligonach.

Testy zderzeniowe zazwyczaj wykorzystują specjalne urządzenia, zwane crash test dummy, czyli manekiny testowe, które symulują ciało człowieka podczas wypadku. Manekiny te są wyposażone w sensory i rejestratory, które umożliwiają dokładne monitorowanie sił i przyspieszeń działających na ciało podczas zderzenia.

Testy zderzeniowe mogą obejmować różne typy kolizji, takie jak uderzenie pod kątem, uderzenie czołowe, uderzenie boczne, uderzenie tylne i uderzenie przeciwko przeszkodzie. W przypadku testów zderzeniowych barier energochłonnych, testowane są różne typy pojazdów, różne prędkości i różne kąty uderzenia.

Podczas testów zderzeniowych dokładnie mierzy się siły działające na barierę oraz na pojazd, a także energia kinetyczna, która jest pochłaniana przez barierę. Na podstawie wyników tych testów można określić poziom powstrzymywania bariery oraz jej skuteczność w minimalizowaniu obrażeń i ryzyka wypadków.

Wyniki testów zderzeniowych są następnie wykorzystywane do oceny i ulepszania barier energochłonnych oraz do określania ich parametrów technicznych i normatywnych. Testy te są ważnym narzędziem w zapewnieniu bezpieczeństwa ruchu drogowego i minimalizowaniu ryzyka wypadków.

Podczas testów zderzeniowych barier energochłonnych określa się ich poziomy powstrzymywania dla każdej z tych kategorii pojazdów. Poziomy te są określane na podstawie sił działających na pojazd i na barierę, a także na podstawie energii kinetycznej pochłanianej przez barierę.

W przypadku kategorii N1 i N2, poziomy powstrzymywania wynoszą odpowiednio 100 kJ i 400 kJ. Dla kategorii H1 i H2 poziomy te wynoszą odpowiednio 800 kJ i 1600 kJ.